kötü bir rüyanın küçük parlamaları gibiydi. Yağmur yağıyordu, insanlar akıyordu. Korna sesleri, kahkaha sesleri, polis anonsları, yağmurun yere çarptığında çıkardığı ses birbirine karışıyordu. Lütfen gitme diye avaz avaz yankılanıyordu içimde bir ses, ama bir türlü ağzımı açıp söyleyemiyordum...
Gitmek isteyene gitme demek anlamsız geliyordu... öylece birbirimize dokunmadan, bakmadan, yürüyorduk. Şemsiyesinin altındaydı. Bulutlar içimdeki yangını serinletmeye çalışarak saçlarımdan enseme damlalarıyla süzülüyordu... "ıslanmak istiyorsun galiba" dedi duygusuz bir tonla. Sadece birkaç gün önce "seni çok özledim" diyen kadın olduğuna inanmak zordu. Yutkunarak; "farketmez" diye çıktı dudaklarımdan. Başkalarının sesleri arasında sessizce yitiyorduk...
Artık ayrılıkla aramızda ki son engel bir kırmızı ışığın içinde sürekli değişen rakamlardı ve aşktan geriye 14 saniye kaldığını gösteriyordu...
Etrafa bakıp olan bitene anlam vermeye çalışıyordum ne de olsa anlam aramak insanın doğasında vardı. Ama o an bizi ayırmayacak herhangi bir şey olmasını ümitsizce beklemekten başka bir şey yapamıyordum. Belki üzerime bir yıldırım düşse, bir araba bana çarpsa, belki bırakıp gidemez beni ve bu konu burada kapanır, belki kalbim dışında bir yerlerim kırılırsa her şey yoluna girerdi ha?
saniyeler düşüncelerimden daha hızlı davranıyordu ne olduğunu anlamadan.
3...2...1 ve yeşil ışık ayrılığa yandı...
karşıya geçtik. birbirimizin yüzüne baktık. sarıldı bana birden...
saçlarının güzel kokusu burnuma geldi. saniyenin binde birinde o kokuyu ne kadar çok sevdiğim geçti aklımdan, yastığımda hep kalır ve uyandığımda hayatımda olduğunu hatırlatırdı. Kokusunun ellerime sindiğini ilk farkettiğimde, ellerimi yıkamamak için nasıl çabaladığımı düşündüm...
"hoşça kal" derken güzel gözlerinden yaşlar süzülüyordu, izlediğim aşk filmlerinin ayrılık sahnelerinden bir farkı yoktu. Ama o filmlerde son anda esas kız, esas oğlana sarılır öper ve birbirlerini bırakamazlardı...
bizde böyle olmadı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder